Kardan Adamlar..

Bu gece yine her zamanki gibi boş gezenin boş kalfasıyım..  
Yine hayallere dalıyorum.
Birden irkilip gerçek dünyaya döndüğümde,
Duyduğum pişmanlık ve üzüntü kar kalıyor yanı başıma..
Hayatı bir nebze olsun yaşayabilme sevinci ile kavrulurken iliklerim..
 Birden ellerime düşüveriyor kuru hayallerim..

Çok uzaklara gitmek isterdim hep.
Hiçkimsenin beni tanımadığı,
Yeniden bir hayata başlayabileceğim,
Şirin insanların olduğu
 o küçük kasabaya gitmek isterim çoğu zaman..
 Ama varlığından bile haberdar olmadığım bu yeri nedense hayal ederim kimi zaman..
 Hatta öyle detayları da düşünürümki,
dünyadan uzak, yaşam meşakkatinden uzak
Mini dünya tasarlarım zihnimde..

Kimi zaman ağlamak gerekir,
Ama buz tuttuysa gözyaşlarım,
Sebebi sen değilsin geride kalan aşkların..
 Tasalanma bir gün mutlaka döneceğim,
Sen aynı sen olarak kalırken hayallerimde.
Ben o küçük dünyanın kuytu bir köşesinde şiirler yazıyor olacağım..

Kardan adamlar yaparım belki,
Dilsiz ruhsuz ve soğuk adamlar.
Hayallerim de süslediğim havuçtan burnu olan kardan adamlar..
Sonsuza dek sürmesede, gittiği yere kadar gitsin..
Gitmediği yerde bırak, olduğu gibi kalsın..
Hayallerin boyası aşınırken ruhumun büstlerinde.
 Çirkin dünyanın aksi vurur birden gökyüzünde..
Yine bir hayal daha biter,
Ve ellerimde sensizlikten başka hiçbirşey kalmamıştır, bu günde..