İnsanın dibe vurduğu zamanlar vardır hani,ben çok yaşarım bu zamanları,insanlar gül-i neşe içinde iken ben kan ağlarım bazı zamanlar,keşkeşanlara kaptırırım aklımı fikrimi,uçsuz bucaksız diyarlara göçüp gitmek isterim bazen,yaşadığım şeyleri haketmediğimi,hakettiysem de reva olmadığını düşünürüm bazen,bazen en yakınımdakilerin dahi beni anlamakta zorlandıklarını keşfederim.
Sevgilim.. Canımın kesintisiz karıştığı yarim bile sorgusuz infazın eşiğinde öldürür ruhumu... akrabalarım,bazen akrabalarımın hakikaten kanımdan olup olmadıklarını sorgularım benliğimde,ya kendi kanımdan ya onların kanından şüphe eder,akraba ile akrep arasında derin bir bağlantı kurmaya çalışırım.
Düşerim bazen dingili bozuk kamyona benzeyen dünyanın peşine,freni patlamış kamyon gibi ezer geçer ruhumu,ben hayattan bir şeyler isterim,hayat benden bir şeyler bekler,bazen yaşamın gergefinde dokurum zihnimi,zihnimi nesneye dönüştürüp un ufak edesim gelir,bakarım çare yok dingin denizler gibi, durulmuş okyanuslar gibi salarım düşüncelerimi seher vaktine,hayat derim;sana yenilmeyeceğim ulan…
Sen beni alt edemezsin naraları atarken bir anda fikirlerimin dehlizinde boğulur , yine sen kazandın oğlum hayat derim bazen, bazen görenler ruhumu difrize atmışım da şaşıyorlarmış gibi bakarlar bana,bilmezler ki yüreğimin ortasında Tarık Bin Ziyad Gemilerini yakıp kaçmış...
Uzun lafın kısası sevgili blog en azından senin ağzın,dilin,yüreğin,beynin yok,sus desem susarsın gül desem gülersin,arada bir kodların karışınca sıksan da canımı ctrl+z tuşunun hikmetine mashar edersin ruhumu…
Bomboş düşünceler içinde ki makalenin anlamını da sorgulamazsın.İyi ki varsın.
Vural Egemen SARIGÖZ
30/01/2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder